'O wee' (Walther von der Vogelweide) by Erik de Smedt

O wee, waar zijn ze heen
al die jaren van me!
Heb ik mijn leven slechts gedroomd
of is het waar?
Wat ik geloofde dat het was
was dat er wel?
Heb ik slechts geslapen
en weet het niet?

Nu ben ik ontwaakt
en is mij onbekend
wat me vroeger vertrouwd was
als mijn eigen hand.
Land en volk, waar ik
ben geboren en getogen,
ze zijn me vreemd geworden
als waren ze gelogen.

Zij die mijn speelkameraden waren
zijn nu oud en moe.
Bebouwd het groene veld
en omgehakt het bos.
Als de rivier niet zou stromen
zoals hij eertijds stroomde
voorwaar, zo denk ik,
dan was mijn ongeluk groot.

Menigeen groet me vluchtig
die me ooit goed kende.
De wereld houdt overal
ondank voor me klaar.
Dan denk ik aan menige
wondermooie dag.
De dagen weggevallen
als in het water een slag.

Steeds weer o wee.

Vertaling: Erik de Smedt

Middelhoogduitse tekst: https://lyricstranslate.com/en/owe-war-sint-verswunden-ouwe-alterslied-where-have-they-gone-all-years-i%E2%80%99ve-had.html
___
Poëzie gaat vaak over een tekort, een ‘nog niet' of 'niet meer’. Walther von der Vogelweide (ca. 1170-ca. 1230), de eerste Duitse dichter die ook persoonlijke lyriek schreef — uiting van eigen gevoelens — vraagt zich, ouder geworden, af waar zijn leven gebleven is.