'Kom in het doodverklaarde park' (Stefan George) by Erik de Smedt

Kom in het doodverklaarde park en kijk:
de schijn van verre glimlachende oevers ·
de zuivere wolken hun onverhoopte blauw
verlicht de vijvers en de bonte paden.

Neem daar het diepe geel het tere grijs
van berken en van buks · de wind is mild ·
de late rozen nog niet gans verwelkt ·
vergaar en kus ze en vlecht de krans ·

Vergeet ook deze laatste asters niet ·
het purper om de wilde wijnranken geweven ·
en ook wat restte van het groene leven
vervlecht het zacht in het herfstige dat je ziet.

Stefan George, 'Komm in den totgesagten Park' (1895), vertaling Erik de Smedt.
Duitse tekst en commentaar: https://poesiapp.org/2020/05/07/stefan-george-komm-in-den-totgesagten-park-und-schau/
___
Van Stefan George(1868-1933), vaak met Rilke en Hofmannsthal in één adem genoemd, is de provocerende uitspraak: ‘In de dichtkunst – zoals in elke artistieke bezigheid – is iedereen die nog behept is met de drang iets te willen “zeggen” iets te willen “bewerken” het niet eens waard het voorportaal van de kunst te betreden.’

De zich als elitaire profeet stilerende meester, die zich met discipelen omringde en een fel voorstander was van l’art pour l’art, had bedenkelijke autoritaire kanten. Zijn gedichten weerstaan de tand des tijds. Intense beelden en een magisch klankgebruik dringen diep het brein binnen.

Het hier vertaalde en voorgelezen gedicht schreef hij in 1895.